هزینه شخصی سیب زمینی و تلویزیون! - وبلاگ تورهای استانبول

به گزارش وبلاگ تورهای استانبول، مصطفی جوادی از چهره های جوان و نوظهور وزنه برداری ایران است که این روز ها نامش را همه می شنوند. دلیلی که باعث شده تا این جوان 21 ساله کرجی خبرساز گردد، نایب قهرمانی او در مسابقات قهرمانی دنیا 2021 تاشکند است. او با عملکرد رضایت بخشی که در این رویداد مهم داشت، توانست در دسته 81 کیلوگرم نایب قهرمان گردد. جوادی رکورد 163 کیلوگرم را در حرکت یک ضرب (برنز)، 204 کیلوگرم را در حرکت دوضرب (نقره) و مجموع 367 کیلوگرم را به ثبت رساند و در مجموع نفر دوم دنیا شد. دسته 81 کیلوگرم در حالی از سال 2018 به اوزان وزنه برداری اضافه شده که تیم ملی ایران تا پیش از این نتوانسته در آن صاحب مدال دنیای گردد.

دقایقی با دارنده مدال برنز آسیا هم کلام شدیم تا از اوضاع و احوال او در تاشکند بیشتر بدانیم. هرچند جوادی دل پردردی دارد و بیشتر از اینکه از افتخارآفرینی اش صحبت کند، از شرایط نامناسبی که بر وزنه برداران ملی پوش حاکم است، می گوید. گفت وگوی او را می خوانید.

از اولین تجربه حضورتان در مسابقات جهانی بگویید. فکرش را می کردید مدال بگیرید؟

تجربه خیلی بزرگی بود. خوشحالم که توانستم در اولین دوره حضورم در رقابت های جهانی روی سکو بروم. خوشبختانه در این مدت فرایند تمرینی خوبی داشتم. در تمرینات توانسته بودم چنین وزنه هایی را بزنم. حتی یک بار رکورد دوضرب جهان را که 208 کیلوگرم هم بود، زدم. اما همه می دانند شرایط تمرین و مسابقه با هم خیلی فرق دارد. در مسابقات تنها سه فرصت برای زدن رکورد داری و با توجه به جو سنگین آن رکوردزدن خیلی سخت است. با همه این ها من از نتیجه ای که گرفتم راضی هستم؛ چراکه در اوج آمادگی بودم و هر شش حرکتم را کامل و صحیح مهار کردم. هرکس استارت فهرست مسابقات را نگاه می کرد، اصلا شانسی برای مدال گرفتن من متصور نبود؛ همه می گفتند رکورد ها بالاست و رقابت تنگاتنگ.

نکته مهمی که خیلی عملکرد شما را در رقابت های جهانی برجسته نموده، این است که در چند ماه گذشته افزایش رکورد بالایی داشتید.

من فروردین سال جاری در رقابت ها قهرمانی آسیا در دسته 73 کیلوگرم شرکت کردم. آنجا فقط در حرکت یک ضرب (151 کیلوگرم) مدال برنز گرفتم، در دوضرب 183 کیلوگرم را بالا بردم و در مجموع پنجم شدم. متأسفانه دلایل زیادی باعث شد تا در این مسابقات نتوانم به نتیجه دلخواهم برسم. اول اینکه پروازمان دچار نقص فنی شد و دیر به محل رقابت ها رسیدیم و بدنم هم خیلی روی فرم نبود. بعد از مسابقات آسیایی، دسته ام را تغییر دادم و به 81 آمدم؛ همین تغییر وزن هم به خودی خود باعث افزایش رکوردم شد. خدا را شکر با برنامه ریزی هایی هم که از طرف کادر فنی انجام شد، توانستم روز به روز بهتر شوم و رکوردهایم را ارتقا دهم.

و دیگر اینکه نایب قهرمانی شما، اولین مدال جهانی وزنه برداری ایران در دسته 81 کیلوگرم است.

بله، برایم جای خوشحالی است. من خودم تا پیش از این نمی دانستم که ایران در دسته 81 کیلوگرم مدال جهانی ندارد. دسته 81 کیلوگرم از سال 2018 به اوزان وزنه برداری اضافه شده و نایب قهرمانی من اولین مدال در این دسته حساب می گردد.

تیم ملی وزنه برداری در حالی راهی رقابت های جهانی شد که رئیس فدراسیون وزنه برداری قبل از اعزام از اوضاع نامناسب اقتصادی این فدراسیون به شدت گلایه کرد. این جریانات در برنامه های شما هم تأثیر داشت؟

متأسفانه بله. ما شرایط اردویی خوبی برای این مسابقات نداشتیم؛ به خصوص اردوی آخر که اصلا در شأن وزنه برداران تیم ملی نبود. برنامه غذایی مان این قدر افتضاح بود که سرمربی تیم ملی خودش برایمان عسل می خرید و سر سفره صبحانه می آورد. منوی ناهار و شام هم به همین شکل بود. طوری که همه بچه ها مجبور بودند خودشان از جیبشان هزینه نمایند و از بیرون غذا بخرند. خودمان سیب زمینی می خریدیم تا بپزیم که بعد از تمرین برای ریکاوری بخوریم.

چرا فدراسیون برای این اردو حداقل یک اسپانسر برای تیم نگرفت که با این شرایط اعزام نشوید؟

راستش من در جریان جزئیات مسائل اقتصادی فدراسیون نیستم و نمی دانم اسپانسرگرفتن به چه شکل است، ولی می دانم وضع اقتصادی فدراسیون این قدر خراب است که حقوق های ملی پوشان را هم نداده است. ما سه ماه است که حقوق نگرفته ایم و می گویند پول نداریم. جالب اینجاست که حقوق هایمان دو میلیون تومان بیشتر نیست. منی که در اردو ها رکورد جهانی را زدم باید حقوقم دو میلیون تومان باشد!

الان روی صحبتتان با چه کسانی است؟

روی صحبتم با مسئولان وزارت ورزش است. وزارت ورزش متولی اصلی این حوزه است. مگر غیر از این است که وزنه برداری همواره و هر جا از ورزش آبروداری نموده است. وزارتخانه در این اردو ها سراغی از ما نگرفت که ببیند داریم چه کار می کنیم. چرا یک قهرمان ملی برای اینکه بخواهد پرچم کشورش را بالا ببرد باید از جیب خودش خرج کند. وقتی چیزی نمی کاریم نباید توقع برداشتی هم داشته باشیم. وزنه برداری این قدر بی اهمیت شده که حتی مسابقات جهانی آن را هم پخش نمی نمایند. من نیم ساعت قبل از مسابقه ام فهمیدم که شبکه ورزش می خواهد مسابقات فرمول یک را پخش کند. صداوسیما باید بیاید بگوید علت این کارش چیست. چرا پخش رقابت های فرمول یک را به مسابقات تیم ملی کشورشان ترجیح می دهند. فقط یک ورزشکار می تواند بفهمد که این برخورد ها چقدر تحقیرآمیز است. وزنه برداری خیلی وقت است که دیگر شأن و شخصیت گذشته خود را ندارد.

برنامه بعدی تان چیست؟

مدتی ریکاوری می کنم و به تمرینات برمی گردم. سال آینده، سال پرفشاری داریم. بازی های آسیایی و کشور های اسلامی را داریم که برای ورزش کشور مهم است. در کنار آن رویداد های دیگری هم داریم. ان شاءالله هدفم این است که در این بازی ها قهرمان شوم. تازه از الان کار من آغاز شده است. هدف بزرگ ترم هم حضور در بازی های المپیک 2024 است. من برای المپیک 2020 توکیو شانس کسب مدال بودم، اما متأسفانه به خاطر مصدومیت (دیسک کمر) و شرایط پیچیده انتخابی های المپیک، فرصت حضور در این بازی ها را از دست دادم. اگر می توانستم در انتخابی ها شرکت کنم احتمال مدال گرفتنم در المپیک توکیو خیلی زیاد بود. حالا می خواهم این بدشانسی را در المپیک پاریس جبران کنم.