بیماری پوستی که اثرش تا آخر عمر می ماند - وبلاگ تورهای استانبول

به گزارش وبلاگ تورهای استانبول، بیماری سالک به علت شیوع فراوان و پراکندگی آن در نقاط مختلف کشور دارای اهمیت زیادی است که خوشبختانه اندازه بروز آن در سال 1401 به کمتر 15 مورد در 100 هزار نفر رسیده است.

به گزارش ایسنا، در سالک نوع زئونوتیک (روستایی و مرطوب) مخزن آن موش های صحرایی هستند به وسیله ناقل پشه خاکی منتقل می گردد و در سالک نوع آنتروپونتیک (شهری و خشک) مخزن آن افراد مبتلا هستند؛ به طور کلی بیماری در کانون های مختلف کشور به صورت اندمیک در منطقه های از 19 استان کشور وجود دارد.

بنابر اعلام دفتر مدیریت بیماری های واگیر وزارت بهداشت، روند مقدار بروز بیماری طی سال های 1356 تا 1386 معمولا به صورت سینوسی بوده و هر 2 تا 3 سال شاهد افزایش و کاهش موارد بیماری بوده ایم؛ به طور کلی مقدار بروز سالک طی سال های ذکر شده از 29 به 37 در هر 100هزار نفر جمعیت رسیده است. با اقدامات صورت گرفته و پیگیری های دقیق این روند بیماری تغییر نموده و پس از سال 1386 سیر نزولی آن را شاهد بوده ایم؛ به طوری که در سال 1401 به کمتر 15 مورد در 100هزار نفر رسیده است.

قبل از سال 1386 پتانسیل انتقال در کانون های بومی بیماری و سایر منطقه ها کشور، ساخت و سازها و ایجاد شهرک ها و مجموعه های ورزشی، توسعه و توسعه شهرها و تخریب منطقه ها قدیمی، جابه جایی جمعیتی، عوامل غیر طبیعی مثل زلزله بم و کرمانشاه، عدم توجه به شرایط آب و هوایی و بهداشت محیط و ارزیابی مخازن و ناقلین بیماری در این افزایش بیماری موثر بود.

کانون های موجود انتقال بیماری در کشور عمدتا با تحقیقات صورت گرفته در مورد ناقلین و مخازن و عامل بیماری زا به وسیله دانشکده های بهداشت و پزشکی سراسر کشور بخصوص دانشکده بهداشت دانشگاه علوم پزشکی تهران مورد آنالیز قرار گرفته اند. البته کانون هایی هم هستند که باید تحقیقات بیشتری در مورد ناقل، مخزن و عامل بیماری زا به عمل آید.

بنابر اعلام دفتر مدیریت بیماری های واگیر وزارت بهداشت، مهم ترین کانون های شناخته شده نوع آنتروپونتیک بیماری سالک در حال حاضر کرمان، بم و مشهد هستند؛ البته نوع آنتروپونتیک در نیشابور، قم، شیراز، یزد، سبزوار و پل دختر و به طور تک گیر در سایر منطقه ها کشور هم شناسایی شده اند.

از مهمترین کانون های شناخته شده نوع روستایی و مرطوب بیماری نیز نقاطی از استان های اصفهان، جنوب فارس، سمنان، خراسان رضوی، خراسان شمالی و خراسان جنوبی، گلستان، خوزستان، ایلام، بوشهر، هرمزگان و یزد را می توان نام برد.

مهمترین اقدامات صورت گرفته برای کنترل بیماری قبل از سال 1386 عمدتا بر پایه سم پاشی کانونی علیه ناقل در منطقه ها شهری، برنامه مبارزه با مخزن با استفاده از روش طمعه گذاری، آموزش مردم، استفاده از پشه بند آغشته به سم و... و. بوده است. پس از سال 1386 نیز با بازنگری در برنامه مراقبت و کنترل بیماری که شاهد روند کاهش موارد بیماری هستیم اقداماتی نظیر توجه به امر بیماریابی و درمان به خصوص در نوع شهری، ارتقاء سطح آگاهی مردم و آموزش بیماران جهت پوشاندن زخم، مبارزه جدی تر با مخازن به وسیله جونده کشی و بهسازی محیط زندگی جامعه و هماهنگی با ارگان های ذیربط که در کنترل بیماری موثر هستند قدم های موثری در کنترل بیماری در نقاط آندمیک و پیشگیری از نفوذ آن به سایر منطقه ها برداشته شده است.