توهم گنج در زیرزمین تخت جمشید؟! - وبلاگ تورهای استانبول

به گزارش وبلاگ تورهای استانبول، پایگاه میراث جهانی تخت جمشید شرح داده که چنین مطالبی صرفا برای تشویق و ترغیب مردم به گنج یابی و تخریب آثار تاریخی ایران از سوی متوهمان و بدخواهان میراث فرهنگی منتشر می گردد.

به گزارش ایسنا؛ درباره آنچه در زیرزمین تخت جمشید مشاهده شده، به نقل از اریک اف اشمیت ـ باستان شناس آلمانی و استاد موسسه خاورشناسی شیکاگو ـ از جلد اول کتاب تخت جمشید، آمده است: بنیانگذار تخت جمشید و معماران وی به خوبی از اثر ویران نماینده باران های زمستانی مطلع بودند.

برای حفظ ابنیۀ آنجا که قسمت عمده آن ها از خشت ساخته شده بود، شبکه مجاری آبراهه ها تعبیه کردند تا آب خیابان ها و حیاط ها به سهولت بیرون رود و دیوار ها خراب نگردد. محلی که بیش از همه جا در معرض سیلاب قرار داشت قسمت شرقی تخت جمشید در امتداد پای کوه رحمت بود که آب باران و سیلاب به آن سرازیر می شد، خندقی در این قسمت وجود داشت که قسمت زیادی از آب باران را دفع می کرد.

آنچه از خندق رجحان می یافت و از بالای خندق ریزش می کرد و یا از نهر های سرپوشیده واقع در زیر استحکامات جاری می شد و آبی در حیاط های مقر سکونت پادگان جمع می شد از طریق مجرای زیرزمینی که زیر خانه سربازان در صخره سنگ کنده شده بود به خارج روان می شد. پرفسور هرتسفلد و دیگران قسمت هایی از مجاری سنگی زیرزمینی مشابهی را در زیر محوطه کاخ های تخت جمشید پیدا کردند. در بسیاری محل ها ثابت شد که آب سقف و بام از طریق ناودان های درون دیوار به طرف مجرای زیرزمینی روان می شد.

حمید فدایی ـ مدیر پایگاه میراث جهانی تخت جمشید ـ شرح می دهد که شبکه آبراهه ها یکی از شگفتی های مهندسی در تخت جمشید است که بعد از گذشت 2500 سال این شبکه همچنان کارکرد خود را به عنوان پدیده مهندسی حفظ نموده است، به خصوص پایشی که همکاران ما در سال های گذشته به ویژه در بارندگی های سیل آسای فروردین 1398 انجام دادند، نشان می دهد این شبکه چگونه توانست به راهنمایی سریع و مناسب و به هنگام سیلاب ها، سبب نجات بخشی کاخ ها و بنا های و تخت ها از آبگرفتگی و فرسایش گردد.

او اضافه می نماید: البته احیای دوباره این راستا های آبراهه را مرهون کاوش و خاکبرداری از 9 دهه گذشته تا امروز می دانیم، به ویژه در چند سال گذشته پنج فصل کاوش علمی و باستان شناسی را در این آبراهه های تخت جمشید تا امروز دنبال کردیم. آبراهه ها عمدتا مملو از خاک و رسوبات می شوند که دیگر کارایی خود را از دست می دهند، کاوش های علمی این بخش ها برای احیای کاربری آبراهه ها از دهه های گذشته تا امروز به صورت مداوم دنبال شده است.

علی اسدی ـ سرپرست کاووش های آبراهه های تخت جمشید ـ نیز شرح می دهد: تختگاه تخت جمشید 12.5هکتار وسعت دارد. در مواقع بارندگی، آب هایی که روی سطح تخت ها فرود می آیند اگر سیستم دفع آب وجود نداشت، به سمت بخش های پایین تر و یا دارای ارتفاع کمتر حرکت می کرد و در زمان حیات تخت جمشید موجب از بین رفتن بنا ها می شد. معماران هخامنشی از ابتدا می دانستند این مشکل وجود خواهد داشت و بارندگی های سیل آسا وجود خواهد داشت و باید قبل از ساخت کاخ ها فکری برای سیستم دفع در این محوطه انجام دهند، در نتیجه مهمترین کاری که انجام می دهند این است که شبکه ای از آبراهه ها زیر تمام کاخ ها و حیاط های تخت جمشید تعبیه می نمایند و با شیب مناسب این آبراهه ها به سمت گوشه شرقی تختگاه حرکت داده می شوند و از آنجا با دریچه ای که وجود دارد آب ها به محوطه قسمت جنوبی تخت جمشید راهنمایی می شد و بیرون می رفت.

وی اضافه می نماید: شبکه آبراهه های تخت جمشید شامل چهار قسمت اصلی است که اصلی ترین شاخه این آبراهه ها در محدوده کاخ های آپادانا، صدستون حیاط شمالی آپادانا و تا دروازه ملل را پوشش می دهد و آب های سطحی آن منطقه را به سمت خروجی راهنمایی می کرد. شاخه دوم، آب های سطی کاخ های تچر، هدیش و شورا و بخش های جلویی کاخ ملکه را به سمت خروجی راهنمایی می کرد. شبکه سوم هم که یک آبراه اصلی است و در شرق تخت جمشید به سمت جنوب امتداد دارد، تمام آب های دو شبکه دیگر را به سمت خروجی راهنمایی می نماید. یک شبکه هم مختص بنای خزانه است که اصلی ترین شبکه روسطحی تختگاه است و در نهایت به سمت خروجی آبراهه ها در جنوب تختگاه متصل بود و همه این شبکه، یک کل واحد را تشکیل می داد.